Het is toch behelpen met een chromosoom minder

Jesse, mijn neefje, heeft Syndroom van Down. Eerder heb ik al eens gezegd dat je het veel beter Syndroom van Up kan noemen want niemand is zo blij als mijn neefje, maar de man die er onderzoek naar deed heette nou eenmaal Down dus we doen het er mee.

Geen oordeel

Of je nou een donkere of een lichte huidskleur hebt, wat je politieke voorkeur is en of je wel of geen geloof hebt en zo ja welke, het maakt mijn neefje allemaal niks uit. Iedereen is gelijk en hij vindt iedereen even lief!
Kunnen sommige (vele?) mensen daar nog wat van leren of niet?

Iedereen hoort er bij!

Toen mijn nichtje (zijn grote zus van 5 jaar ouder) nog geen vriend had, vroeg ik me wel eens af hoe dat zou gaan. Jesse en mijn nichtje waren niet alleen vier handen op één buik, maar ook vier voeten! Een vriend zou wel eens roet in het eten kunnen gooien voor Jesse, dacht ik. Zou ie niet jaloers worden? Zou ie een ander zomaar accepteren? Zou het niet moeilijk voor hem zijn om de aandacht van zijn geliefde zus te moeten delen?

En jawel, mijn nichtje krijgt een vriend en hup: Jesse omhelst ‘m net als ieder ander. Niet jaloers, niet afwachten, helemaal niks. Tuurlijk wil ie wel aandacht (wie niet) maar de vriend hoort er ook gewoon bij.

Met míjn vriend idem dito: hij wordt omhelsd, geknuffeld, krijgt een zoen, noem maar op. Jesse accepteert hem direct als lid van de familie.

Groepshug

Jesse is van de knuffels, van het contact en van de verbinding. Wil je een foto maken van een aantal mensen, hij sjort iedereen bij elkaar en voor je het weet staat iedereen met zijn handen om elkaar heengeslagen klaar om op foto te gaan. Begroet je iemand met een knuffel, Jesse komt er bij staan en gebaart dat de anderen er ook bij moeten komen: groepshug!

Weet je wat er dan gebeurt? Iedereen lacht! (een enkeling voelt zich heel even ongemakkelijk maar dat is zo over) en is zijn zorgen en andere gedachten van de dag even helemaal kwijt.
Wie doet er een groepshug met vreemden?
Wie doet er überhaupt een groepshug?
En als je het doet, hoe vaak doe je dat dan?
Wie kan alles maar dan ook echt alles accepteren van een ander? Zonder maar het kleinste oordeel? Dat valt voor vele mensen, inclusief mijzelf, toch niet altijd mee.

Maar goed, wij hebben dan ook een chromosoom minder, we zullen er mee moeten leren leven. Het is niet anders.
Maar af en toe even spieken naar de omgangsvormen van iemand met Downsyndroom mag gerust. Want voor Jesse bestaat geen onderscheid; het is één grote gezellige boel met allemaal stuk voor stuk lieve en mooie mensen.

En weet je wat het allermooiste is? Jesse doet er helemaal niet moeilijk over dat jij anders bent dan hij!

En nu ik

Wil je ook meer doen wat goed is voor jou en je hart volgen en kenbaar maken wat je wilt?

Op dinsdagavond 10 september aanstaande geef ik weer een gratis Workshop. En nu ík; doen wat goed is voor jóu.’. Ook jij bent van harte welkom.

 

Dinsdagavond 10 september – 19.30 uur – Het Behouden Huis – Dorpsstraat 850 – Oudkarspel

Laat je even weten dat je komt?

 

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. â˜ºï¸

 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

7 antwoorden
  1. Sharon zegt:

    Ieder bedrijf zou een prachtmens als Jesse als medewerker in dienst moeten hebben! Verplicht iedere meeting met een grouphug starten! Jesse krijgt van mij alvast een dikke digitale knuffel! ?

    Beantwoorden
    • Astrid Entius zegt:

      Ik ben het helemaal met je eens Sharon! Iedere meeting starten met een groepshug; ik ben voor! Jesse is op dit moment op vakantie maar ik weet zeker dat ie je een dikke digitale knuffel teruggeeft, dus bij deze! ??

      Beantwoorden
  2. Heleen zegt:

    Het niet oordelen valt mij ook nog steeds niet mee, maar huggen gaat me steeds beter af. Van huis uit niet mee gekregen maar wat vind ik het fijn mezelf te ontwikkelen!

    Beantwoorden
  3. Kim zegt:

    Inderdaad een chromosoom meer en nog steeds een aantal mensen dat denkt dat mensen met het syndroom van UP (ik vind ‘m prachtig Astrid) “minder kunnen”, zij kunnen (net als het aantal chromosomen) juist vaak meer: méér genieten, méér lachen, méér in het NU leven, zonder al die poespas die een aantal juist belemmert écht te leven, dus tja, het vooroordeel “minder kunnen”… perceptie is projectie nietwaar?! ??

    Beantwoorden

Het zou heel gaaf zijn als je je reactie achterlaat.

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *