Sterkte of teSterk?

‘Sterkte’ zei ik de laatste tijd tegen mensen die in een verdrietige periode zitten. Naderhand zat ik daar eens over na te denken. Want wat zeg je eigenlijk tegen iemand als je zegt ‘Sterkte’?

Zeg je niet min of meer dat iemand sterk moet zijn? Dat ie zijn tranen niet mag laten lopen, niet verdrietig mag zijn, maar dat ie door moet gaan? Maar is dat dan wat je iemand wenst?

Helaas kon ik al snel op herkansing en zei ik, bij gebrek aan beter ‘Veel kracht en sterkte’. Maar kracht heeft ook iets sterks. En waar sterk is, is geen plaats voor zwak. Al hou ik niet van het woord ‘zwak’ maar oké; het is nou eenmaal het tegenovergestelde van sterk.

‘Sterkte’ of ‘Hou je haaks’ voelt alsof iemand de draad weer op moet pakken en deze vooral stevig en koste wat het kost vast moet houden en zich niet verdrietig of down mag voelen; je moet sterk zijn.

Maar dat is juist niet wat ik iemand wil zeggen. Want als je sterk doet terwijl je je verdrietig voelt kost dat heel veel energie. En tranen – hoe vervelend misschien ook in het moment zelf – geven ruimte.

Wat wens ik iemand dan wel? Ik wens en gun iemand dat ie de situatie kan accepteren. Dat de wanhoop en de hoop er mogen zijn, dat de traan van verdriet afgewisseld mag worden met de traan van de lach. Dat iemand zich waar en wanneer vrij voelt om zich te laten overspoelen door verdriet, zodat het kan komen. En als het kan komen, kan het ook weer gaan.

Ik gun iemand liefde, vertrouwen en geborgenheid. Dat het gemis er mag zijn, dat ie alle mooie herinneringen kan koesteren en tussen de tranen door de zonnestralen kan zien.

Want of het effectief is dat iemand na een intens verdrietige gebeurtenis zijn rug recht en maar doorgaat en doorgaat en er geen plek is voor tranen, lijkt me sterk.

Februari 2016