Op de één of andere manier lijkt het wel alsof er ooit een keer een verandering is gekomen: als je milieuvriendelijk bezig bent, ben je zuinig. En zuinig wil je niet genoemd worden, dus laat het milieuvriendelijk zijn dan ook maar achterwege.

Milieu 

Als ik ergens loop en ik kom afval tegen (en ik weet dat ik bijna thuis ben of een afvalbak tegenkom) neem ik het mee. Ik loop regelmatig even een rondje als ik ’s ochtends pauze heb en dan neem ik alles mee wat ik tegenkom. Vanochtend had ik zo’n beetje de hoofdprijs. Ik liep aan de andere kant dan gewoonlijk vanwege waarschuwende zwanen (niet dat zij aangaven dat er zwerfvuil lag, maar ze bliezen als katten vanwege de kleine zwaantjes) en wat ik daar allemaal tegenkwam: een zak van een fastfoodrestaurant, een eierdoosje, plastic, snoepwikkels, een stuk karton en nog veel meer. O ja, en een dop van een pneumatische slang. Tenminste, ik hoorde van de buurman dat ie daarvoor was, en hij was blij dat ik het bij hem kwam brengen.

Tot zover het opruimen.

Etiket over etiket

Ik doe regelmatig boodschappen bij de Natuurwinkel en één van de voordelen daar is dat groente en fruit niet verpakt is. Je kan zelf een papieren zakje pakken, je groente of fruit er in doen, wegen, plakkertje er op en klaar. Bij mij in mijn tas vind je standaard van dat soort zakjes, met heeeeel veel etiketjes erop. Ik hergebruik de zakjes tot ze stuk zijn.

Nou is dat misschien niet zuinig, ik betaal de zakjes immers niet zelf (uiteindelijk ook weer wel natuurlijk) maar goed.

Printen op de achterkant

‘Misprintjes’ gaan bij mij in een apart bakje (tenzij er persoonlijke gegevens op staan, dan gaan ze in stukjes gescheurd in het oud papier). ‘Klad’ staat er op het bakje. Eén van de lades van mijn printer is speciaal daarvoor. Ik print er van alles op wat niet netjes hoeft, in een lage kwaliteit. Dat spaart inkt en daarmee spaar ik het milieu.

Als iemand mij belt en ik wil wat opschrijven duik ik naar de oud papier-bak onder mijn bureau, vis daar iets op van een formaat wat ik denk nodig te hebben en daar maak ik mijn notities op.

Mijn oude printer (die ook na reparatie niet meer wil wat ik wil, maar die sommige prints nog wel doet), ‘print ik leeg’. Laatst heb ik nog mijn ventilator en Senseo te repareren gebracht. Ik weet dat menigeen kiest voor een nieuwe. Maar waarom iets wat na een kleine reparatie weer goed werkt op de schroothoop gooien?

Retrofiets

Ik bracht mijn racefiets naar de fietsenmaker. Ik vroeg of ze de achterband en binnenband wilden vervangen. ‘Voor ook?’ vroeg de vriendelijke dame kijkend naar mijn, zoals zij zei, retrofiets. Ik zag de barstjes er in zitten en zei ‘ja, dat is goed’. ‘Doen we de binnenband ook meteen’, zegt ze terwijl ze dat opschreef. ‘Nou, zeg ik, alleen als het nodig is. Anders niet. We gaan niet onnodig het milieu vervuilen.’ Als ik nieuwe schoenen koop, koop ik toch ook niet per se nieuwe sokken?

Zuinig?

Gek genoeg wordt milieuvriendelijk bezig zijn soms wel gezien als zuinig. Of niet stoer. Ik vind het prima als mensen mij zo zien. Ik doe het voor het milieu en ik hoop dat er steeds minder mensen zijn die zich iets aantrekken van wat een ander denkt (niet alleen op dit vlak overigens) en dat er steeds meer mensen zijn die zwerfvuil opruimen. Als je het niet ziet als de rommel van een ander opruimen maar als het gezond houden van mens, dier en de aarde, is het automatisch waardevol om te doen. Ik word er in ieder geval blij van.

Zuinig en/of mileuvriendelijk. Volgens mij kunnen we een combi maken: zuinig zijn op het milieu.

Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt.

Deel deze blog gerust.

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Er wordt mij weleens gevraagd of ik ook nog weleens dingen buiten mijn comfortzone doe. Jazeker!

Netwerkbijeenkomst met 80 man

Ik voel me het lekkerst in kleine groepen. In grote groepen voel ik me vaak wat verdwaald. Als prefered supplier van Huis van het Werk ontving ik een uitnodiging voor de netwerkbijeenkomst waar zo’n 80 man verwacht werd. Niet iets waarin ik me automatisch goed thuis voel wat ik al zei, maar natuurlijk nam ik de uitnodiging aan.

Voorbespreking

Twee dagen van tevoren kwamen we met een aantal leveranciers nog even bij elkaar. ‘Er komt een videobooth en als je jezelf wilt laten zien, ga je daar natuurlijk gebruik van maken.’ De videobooth had ik inderdaad al op de agenda zien staan. Eerst even opgezocht wat dat is, wat het zei me niks. Het is een zuil waar je een videoboodschap achter kan laten. Niks voor mij, dacht ik meteen en ik besteedde er geen aandacht meer aan. Tot die opmerking over jezelf te laten zien.

Want ik heb mezelf een doel gesteld

Voor 2018 heb ik een getal in mijn hoofd van het aantal mensen dat ik wil helpen met mijn trainingen en mijn coaching. En om die mensen allemaal te kunnen laten groeien, heb ik wel iets te doen. En ik kan natuurlijk meer mensen bereiken door mezelf te laten zien. Letterlijk.

Dus nam ik me voor de videobooth te doen

Er zouden immers naast 10 mede prefered suppliers zo’n 70 HR-managers en andere vertegenwoordigers van verschillende bedrijven uit Noord Holland Noord zijn. De insteek was deze vraag: ‘Hoe kunnen we de wendbaarheid in NHN vergroten?’ Lekker abstract, zeker voor iemand als ik. Voor de zekerheid eerst maar even de betekenis van wendbaarheid opgezocht. Niet dat ik niet weet wat het is maar ik wil het natuurlijk wel over hetzelfde hebben dan de rest. Toen ben ik gaan krabbelen en dit kwam er uit:

Voor wendbaarheid is flexibiliteit nodig. Voor flexibiliteit is verandering nodig. En dat is voor veel mensen vaak nou net een dingetje. Hoe waardevol zou het zijn wanneer werkgevers meer investeren in training en coaching voor hun medewerkers om zo beren op de weg te tackelen?

En toen kwamen de kriebels

Is dit wel wat ze bedoelen? Straks gaat de rest op een hele andere manier in op dit vraagstuk en begrijp ik de vraag verkeerd. Dan val ik weliswaar wel op maar niet zoals ik zou willen. Doe niet zo raar As, spreek ik mezelf toe. Dit is de vraag zoals ik ‘m opvat en dus is dit mijn antwoord. Klaar. Ik oefen een aantal keer in het soepel verwoorden van mijn antwoord en elke keer heb ik kriebels. Omdat het op video komt. En getoond wordt aan 80 man. En er mij mogelijk iets over gevraagd gaat worden.

De grote dag

Ik heb eerst nog een interview voor een dorpsblad (lekker gepland As, mopper ik op mezelf omdat ik dat liever op een andere dag had gehad) en daarna bereid ik me voor. De spanning is voelbaar in mijn lijf en ik vraag me af wat het precies is. Gaat het om de 80 man? Komt het omdat netwerken niet echt mijn ding is? Omdat ik bang ben dat er een term genoemd wordt waar ik nog noooooit van gehoord heb en die voor de rest van de wereld dagelijkse kost is? Is het de videobooth? Ja, dat laatste speelt zeker mee. Niet weten waar het over gaat ook maar dan denk ik tegelijk: ieder zijn vakgebied toch? Ik ben van de communicatie en persoonlijke groei. Niet van de reïntegratie en 2e spoor-dingen. Wat dat dan ook mag betekenen.

Ik spreek met mezelf af dat ik ga stretchen

En stretchen is uit je comfortzone stappen. Sowieso de videobooth, en als het kan ook nog iets anders. Ik stap binnen, stel me voor aan nieuwe mensen, spreek bekenden en het gaat allemaal prima. Eitje eigenlijk. Heb ik me hier nou zo druk om gemaakt? Het programma gaat van start en we zitten met zijn allen te luisteren naar de sprekers.

Dan komt Coen Jutte, cabaretier en muzikant. Hij heeft het over veiligheid, uit je comfort zone stappen, moed. Heel herkenbaar, want ik vertel mijn cursisten hetzelfde. Hij voert de druk op en dat is voelbaar in de zaal. Hij zegt dat hij een vrijwilliger aan gaat wijzen om een liedje te zingen. Iedereen kan zingen zegt ie, en daar ben ik het helemaal mee eens. Bij de een klinkt het gewoon wat beter dan de ander, dat is het enige verschil. Hij vraagt of de mensen die het eigenlijk niet zouden willen maar het toch we zouden willen doen om te groeien willen gaan staan. Ik ga staan en kijk om me heen. Bijna de helft van de groep staat. Wauw!
Dan voert ie de druk verder op. ‘Het is spannend. Iedereen zal naar je kijken en naar je luisteren. Je zal bezig zijn met je af te vragen wat ze van je vinden en hoe ze je vinden zingen. Je zal er mogelijk staan te trillen maar ik kan je zeggen: niemand sterft vandaag.’

Mijn hartslag raast door mijn keel. Ik had me voorgenomen te stretchen en mijn comfortzone op te rekken dus als ik de kans krijg, grijp ik ‘m spreek ik met mezelf af. Mijn lichaam reageert door een nog hogere hartslag, zwaardere ademhaling en de kriebels in mijn buik lijken ruzie met elkaar te maken.

Wie zegt: ‘ik doe het uit vrij wil?’, vraagt Coen

‘Ik!’, zeg ik met bonzend hart.
‘Kom maar’, zegt Coen. Ik loop naar voren en krijg een microfoon in mijn handen, iets want mijn hartslag niet echt dimt. Moet dat? denk ik. Mijn stem is luid genoeg, dat red ik zo wel hoor.
‘Kijk’, zegt Coen, ‘dan heb ik hier een boek met allemaal nummers, kies maar wat uit’. Mijn hartslag en ik horen het aan. Ik pak het boek, zie ‘De Dijk, Groot hart’.
‘Deze’, zeg ik.
‘Eh…, die ken ik niet’, zegt Coen. ‘Kies maar een andere’.
‘Dan deze’, en ik wijs naar Malle Babbe.

Coen gaat achter de toetsen zitten en vraag me eerst om een klein beetje te zingen voor de tonen. Door de bibbers kan ik even niet op het intro komen. ‘Eh…’, zeg ik. ‘Hoe start ie?’
‘Ik schuim de straten af’, zegt Coen. O ja. Ik kijk naar de groep en zing de eerste zin. Kijk vragend naar Coen.
‘Iets hoger’, zegt ie.
‘Hoger?’, vraag ik. Ik heb een lage stem dus dat is niet handig. Maar vooruit. Ik zing dezelfde zin nog iets hoger.
‘Prima, starten maar.’

‘Ik schuim de straten af, en volg het dievenspoor, met schooiers en soldaten, en petten op één oor.’ Ik zing. Ik bibber. Ik kijk naar de groep. Zing verder. Het is goed dat ik geen tekst kreeg en dat ik ‘m uit mijn hoofd ken want de tekst zou onleesbaar geweest zijn door het getril. Ik luister naar mezelf. Klink ik vast of bibbert mijn stem? Geen idee.
‘Je tilt je rokken op’, zing ik. En omdat ik toch een jurk aan heb til ik ‘m maar ietsje op. Ik sta er nou toch tenslotte. Ik wou immers stretchen en mijn comfortzone oprekken?
‘Hoe vaak heb jij zo’n kop…’, zing ik en denk: o jee, want dat wat er achteraankomt is niet zo geschikt voor een zakelijke setting. ‘…bezopen, stom en geil…, niet aan je borst gedrukt, je lijf nat van zijn kwijl…’ Diverse gezichten kijken me strak aan, ik krijg een duim omhoog van iemand uit de zaal. En ik heb er wel lol om. Nooit gedacht dat ik dit nog eens voor zakenmensen zou zingen. Sterker nog, het zijn mijn klanten en toekomstige klanten. Mensen van Boon Edam, Rabobank, Bejo Zaden, GP Groot, Noordwest Ziekenhuisgroep, Bravilor. Noem maar op.

Coen roept het publiek (ik kan natuurlijk de zakenrelaties zeggen maar het voelt op dat moment nou eenmaal als publiek) op om met zijn allen mee te zingen en dat was dat. Ik krijg groot applaus, adem diep in en uit en ga weer zitten.

Gelukkig hoefden zij niet

Er komt direct pauze achteraan en mensen komen naar me toe.
‘Goed gedaan, hoor wauw.’
‘Jemig, wat een lef zeg!’
‘Mag ik je hartelijk bedanken? Dankzij jouw moed hoefde ik niet…’
‘Ben je ook te boeken?’, vraagt iemand. ‘Ja hoor, voor al uw feesten en partijen’, zeg ik lachend.

Wie ik ook sprak, ik had ‘meteen praat’. En ik hoefde me niet meer voor te stellen. Iedereen weet wie Astrid is en netwerken was nog nooit zo makkelijk.

Trots

Ik ben blij en trots dat ik de kans heb gepakt. Ik ben weer gegroeid en 80 bedrijven in Noord Holland weten wie ik ben.
Er kwam ook nog een mede prefered supplier naar me toe of het mij wat leek om samen een aantal bedrijven te bezoeken in plaats van ieder voor zich. Bijzonder hoe het balletje lekker verder rolt als je iets anders doet dan anders.
Met de videobooth ging iets mis. Het filmpje werd wel uitgezonden maar bij het toelichten liep het anders doordat iemand terugkwam op het filmpje vóór die van mij. Des te blijer was ik dat ik op een andere manier zichtbaar was.

Als ik dan toch bezig ben

Aan het einde van de bijeenkomst komt Coen naar me toe. ‘Dank je wel voor je moed.’
‘Graag gedaan’, zeg ik, ‘Ik heb er van genoten. Doe je dit vaker? Dit soort dingen voor groepen?’
‘Ja, regelmatig’, zegt Coen.
‘Wat zeg je ervan als we dit samen gaan doen?’ Hij kijkt me aan. Verwonderd.
‘Eh…, om eerlijk te zijn ben ik net een samenwerking gestart. Maar ik vind het wel heel mooi dat je meteen van onze energie gebruik maakt. Ik ga je onthouden.’
Ik geef hem mijn kaartje. ‘Zal ik er Malle Babbe opzetten?’ Hij lacht. Kijkt naar mijn kaartje en knikt. Kijkt me aan. Knikt nog steeds. ‘Dat hoeft niet’, zeg hij. ‘Ik ga je onthouden.’

Gratis tips

Vind je het ook spannend op iets nieuws te doen maar ben je het ook zat om te blijven staan waar je nu staat? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt!

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Huh? denk je nu misschien. Een ander kan me niet gelukkig of verdrietig maken? Hoezo niet? Dat ga ik je uitleggen.

Eigen setje aan ervaringen

We maken van alles mee in ons leven. Leuke dingen, minder leuke dingen. Al die ervaringen worden opgeslagen in ons brein. Deze opgeslagen ervaringen kleuren de manier waarop we vervolgens de wereld in kijken. Dat zorgt weer voor nieuwe ervaringen, die weer worden opgeslagen, enzovoort.

Jouw reactie zegt alles over jou

Stel: Een goede vriend staat bij je op de stoep. Je kijkt naar ‘m en je ziet een picknickmand in zijn handen. ‘Je moet er nodig eens uit’, zegt hij. ‘Kom, ik trakteer op een picknick. Ga je mee?’

De een zal zeggen: ‘Ja! Leuk!!’ en die zit al in de auto bij wijze van spreken.
Een ander zegt misschien: ‘Jeetje, daar moet ik even over nadenken. Had je niet even kunnen bellen van te voren?’
Weer een ander denkt mogelijk: ‘Picknicken? Ja, dááááááág!’

En zo zijn er uiteraard nog meer opties.

De manier waarop je reageert zegt alles over jou en helemaal niets over de vriend of over zijn idee. Iedereen is uniek en reageert op zijn eigen manier. Zonder goed of fout. Heb je eerdere ‘ja’ gezegd op een onverwachte uitnodiging en was dat leuk, dan zal je eerder geneigd zijn nu mee te gaan. Was het niet leuk, dan is de kans dat je er even over nadenkt groter. Uiteraard speelt het mee of je andere afspraken hebt of andere dingen van plan was. Maar ook al is dat het geval, kiest de één ervoor zich aan het oorspronkelijke plan te houden en maakt de ander de keuze om toch mee te gaan en dan ‘zien we daarna wel weer hoe we het oplossen’.

Een ander kan jou niet triggeren

Een ander kan jou niet blij, boos, verdrietig, gelukkig en weet ik het wat allemaal nog meer maken. Nee? Nee. Dat doe je zelf.

Stel: iemand dringt voor in de rij en je gaat helemaal uit je plaat. Dan zegt dat iets over jou op dat moment. Een ander zal het mogelijk zien, zijn schouders ophalen en er verder niks mee doen. En weer een ander laat zich aan de kant zetten, kookt van binnen maar is van buiten – ogenschijnlijk – de rust zelve.

Onbewust kies je voor jouw reactie. Voortkomend uit je eerdere ervaringen. Is er vaker iemand voor je in de rij gekropen, heb je daar nooit iets van gezegd, heb je überhaupt moeite met het stellen van grenzen, ben je dat meer dan zat en had je toch je dag al niet, dan is de kans groter dat je uit je plaat gaat dan wanneer het een van de weinige keren is dat dit gebeurt en je ook nog eens van huis bent gegaan met een goed humeur.

Alles speelt mee dus: hoe zit je in je vel, wat zijn je eerdere ervaringen en ook: wie doet het. Is het een bekende die je hartstikke leuk vindt zal je er mogelijk anders op reageren dan wanneer het iemand is die je toch al niet mag.

Gratis tips

Herken je dit en wil je weten hoe ik je hierbij kan helpen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt.

We hebben allerlei ‘stemmetjes’ / ‘persoonlijkheden’ in ons hoofd. Je Saboteur en je Regisseur onder andere.

Je Saboteur

• houdt niet van verandering
• wil dus alles vooral zo houden zoals het nu is
• gaat nieuwe – en dus leerzame! – ervaringen uit de weg
• remt je af

Je Regisseur

• wil groeien, leren, ontwikkelen
• wil vooruitgang en oké, als daar verandering voor nodig is, spannend maar dat zij dan zo
• gaat nieuwe dingen aan
• neemt geen genoegen met minder dan de beste versie van jezelf

En toch is het vaak de Saboteur die het woord voert

‘Hoe gaat het?’ vraag ik aan de mensen die eerder al een training hebben gevolgd. Ik bel ze om ze te vertellen dat er wederom op verzoek van een groep eerdere cursisten een training is vervroegd (bij hen was duidelijk de Regisseur aan het woord) en hoe gaaf het is dat ook zij al eerder verder kunnen groeien.

Dan komt het antwoord op mijn vraag hoe het met ze is: ‘Best redelijk wel eigenlijk.’ of ‘Ja…, wel aardig…’ ‘Best wel goed’  is er ook zo eentje.

Maar dan neem je dus met veel te weinig genoegen! Je doet jezelf echt enorm te kort! Hoe zonde is dat? Zou je, als je de manager van een ander zou zijn en je zou het er zo van afbrengen, niet allang de laan uit gestuurd zijn?

Wat heeft de Saboteur wel wat de Regisseur niet heeft?

Je Saboteur laat het oerbrein bepalen wat wel – vooral wat niet – te doen. En ons oerbrein houdt de dingen nou eenmaal graag zoals het is. Bovendien hebben we ons op allerlei vlak ontwikkeld, maar wat hetzelfde is gebleven is onze overleving: we moeten zoveel mogelijk energie besparen want we weten niet of we morgen achter weet ik veel wat voor beest aan moeten rennen om ervoor te zorgen dat we te eten hebben.

Maar dat hoeft nu niet meer. Grote kans dat de voorraadkasten over voldoende voedsel beschikken en zo niet, dat het dan – ook nog eens dichtbij – gehaald kan worden. Volkomen onnodige energiebesparing dus. Maar wel een die het veelal voor het zeggen heeft want zo werkt ons oerbrein nog steeds.

Laat je Regisseur vaker aan het woord

Neem jezelf niet in de maling en wees je bewust van je eigen sabotages. Voel wat je echt wilt, en voel ook de excuses die je er op loslaat om het toch maar niet aan te gaan. ‘Het komt nu niet uit…’, ‘Ik heb er nu geen geld voor…’ ‘Ik heb het niet nodig…’ Ik zeg je helemaal niet dat je geen gelijk hebt. Maar wees alert want voor je het weet tuin je in je eigen valkuil. Of beter gezegd: één van je vele valkuilen. Je remt jezelf daarmee gigantisch af.

Wat ik laatst hoorde was: ‘Ik wil heel graag de vervolgtraining doen, maar alleen als mijn baas het betaalt.’ (interessant dat er ‘baas’ gezegd werd overigens, maar dit terzijde). Maar als je dat zegt laat je dus jouw groei, jouw ontwikkeling, jouw levensplezier, jouw energie, jouw blijdschap en weet ik het wat al niet meer van je werkgever afhangen! Dat is toch van de zotte?

Wees de Regisseur, stap achter je eigen stuur en bepaal zélf welke richting je uitgaat. En staat het je niet aan? Dan is het goede nieuws dat je bij kunt sturen (jij zit immers achter het stuur) en niet met angst en beven hoeft af te wachten waar je nu toch weer belandt.

Gratis tips

Wil je ook je ook zelf achter je eigen stuur zitten? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt! 🙂

Deel deze tips gerust!

Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?

Eén van de vragen met de verjaardagslunch was:
Welke overtuiging heeft meest positieve invloed gehad op waar jij nu staat op je bijna 47e?

Meteen antwoord

Het antwoord was voor mij direct duidelijk: de overtuiging ‘Ik ben goed zoals ik ben.’ Deze overtuiging geeft mij enorm veel lucht en lichtheid.

Even voor de duidelijkheid: deze overtuiging is er echt lang niet altijd geweest. Ik was enorm goed in mezelf vergelijken met anderen. In mijn nadeel wel te verstaan. De een had leukere vrienden, de ander zag er beter uit dan ik, weer een ander was véééééééééééél slimmer, noem maar op.

Het kwam niet in me op om mezelf op een positieve manier met anderen te vergelijken

Dat ik misschien ook iets had waarvan een ander zou denken: goh, dat zou ik ook wel willen, kwam niet in me op. Misschien heb je mijn oneliner: ‘Als je jezelf met anderen vergelijkt, doe je dat dan ook weleens in je voordeel?’ weleens voorbij zien komen. Nou, je weet nu waar die vandaan komt.

Lang leve persoonlijke groei en ontwikkeling

Door bezig te zijn met persoonlijke groei en ontwikkeling heb ik gelukkig de omslag kunnen maken van ‘Ik ben dom.’ naar ‘Ik ben goed zoals ik ben’. Dat maakt het leven en stuk lichter en makkelijker. En nog leuker ook.
Wil dat zeggen dat ik altijd het gevoel heb dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik nooit meer het gevoel heb dat anderen slimmer zijn dan ik? Nee, dat niet. Een enkele keer kan ik me opeens weer die MAVO-leerling voelen die zo slecht meekwam op school. Maar doordat ik al zoveel oude overtuigingen-die-al-lang-over-de-houdbaarheidsdatum-heen-zijn heb opgeruimd, weet ik ook meteen dat het gevoel wat ik op dat moment ervaar bij die periode hoort. En dat ligt toch echt al een paar jaartjes achter me.

Door persoonlijke groei en ontwikkeling is de dikste laag er vanaf. En af en toe ervaar ik nog een klein restantje. Eerlijk gezegd vind ik dat ook waardevol want het doet me beseffen hoe zeer ik in positieve zin veranderd ben. De uitdaging die dan voor mijn neus staat ga ik aan. Al is het met kriebels in mijn buik. Want ik heb ook geleerd dat mislukking niet bestaat. Alleen feedback. Dat weet ik niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart. En dat is precies wat het verschil maakt.

Gratis tips

Wil je ook vanuit je hart voelen wat een top mens je bent en ben je klaar met jezelf voor de gek houden? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt. Ik ben benieuwd!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?