‘Ik heb wel een leuk filmpje voor je’, zegt een vriend van me als we het over uitstellen hebben. ‘Het heeft 4 weken geduurd voordat ik ‘m heb gekeken’, zegt ie er lachend achteraan.
Ik lach met hem mee. Ik ken hem een beetje en weet dat ie van the go with the flow is. Typisch iets voor hem om er zo lang mee te wachten.
Hij stuurt me de link van het filmpje op 21 januari… En ik bekijk ‘m pas op 4 maart… En ik schrijf er nu (begin mei!) pas een blog over… Ahum!

Plannen versus Opties openhouden

Vanuit mijn werk als trainer en coach weet ik dat de ene persoon meer van het plannen is – ‘wanneer spreken we af? hoe laat? waar?’ – en dat de andere persoon liever de opties openhoudt: ‘we spreken wel een keer af’. Alleen al de wetenschap van deze verschillen én het herkennen van dit soort reacties, zijn het voor mij al waard geweest om NLP te gaan volgen.

We hebben alles in ons

Ook iemand die van het plannen is kan uitstellen en ook iemand die van the go with the flow is kan plannen.
Zelf ben ik enorm van het plannen. In mijn blog ‘Mee koud water zwemmen? En mijn planning dan?‘ schreef ik hier al over.
Maar uitstellen kan ik ook!

Hoezo heb ik zo lang gewacht om dit blog te schrijven?

De saboteur in mij was actief. Oké, ik heb heel veel training gegeven afgelopen maanden, daardoor zijn andere werkzaamheden in het gedrang gekomen, maar toch… Hoe werkt dat nou dat uitstellen?

Saboteur versus regisseur

Ik schreef er al eerder over zie blog: Je saboteur en je regisseur. We kiezen de weg van de minste weerstand. Daarom leven we ook in patronen. Lekker makkelijk: hoeven we daar in ieder geval niet over na te denken en kost het nauwelijks energie. Waarom we dat zo doen? Omdat we diep van binnen nog steeds oermensen zijn. Heel lang geleden wisten we niet of we opeens zouden moeten vluchten en daar hadden we energie voor nodig als het wel moest. Bovendien hadden we geen idee of en wanneer we eten zouden vinden en hoeveel energie het zou kosten om dat te vangen of uit te graven. Hing het zo voor het plukken, dan was dat mazzel.

Diep van binnen zijn we nog steeds oermensen en sparen we energie. Maar die noodzaak van toen is al lang over datum! De saboteur die languit op de bank wil ploffen krijgt veel te veel spreekrecht. Hij is van de korte termijn: nu en niet morgen. Ik wil nú languit op de bank, ik trek nú die zak chips open (en eet ‘m leeg!). Morgen interesseert me geen ene malle moer! Dat is je saboteur.

Mijn remedie tegen uitstellen

Ook hier maak ik gebruik van een mooi stuk NLP-gereedschap: Ik maak een plaatje waarbij ik mezelf zie dat ik de klus geklaard heb. Daarbij voel ik alvast hoe goed het voelt als dat zo is. Dat voelt lekker zeg! En dan ga ik aan de slag. Werkt 9 van de 10 keer.
(Op 30 mei start overigens weer een NLP in een notendop 1-training. Er is nu nog plek. Ben je er deze keer bij? Niet uitstellen hè? ?)

Bij het nogmaals bekijken van de TED talk liep het filmpje even vast. Om op ‘deze pagina opnieuw laden’ te klikken had ik het scherm te verkleinen. Toen ik dat deed zag ik dat er een mail binnen was gekomen. Drie keer raden waar mijn aandacht naar uitging… ?

Instantbevredigingsaapje, Rationele beslissingsmaker en Paniekmonster

Tim Urban vertelt er geweldig over. Dit filmpje (zie ook hieronder) is echt een aanrader. Ik ben benieuwd wanneer je ‘m gaat kijken? Laat je het me onderin bij ‘Plaats een reactie’ even weten?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt!
Wacht je er niet te lang mee? ?

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Wel of geen Facebook account, wel of geen koolhydraten eten, wel of geen annuleringsverzekering afsluiten. Al die keuzes. Of kan ik beter zeggen: al die onrust?

Facebook

Allereerst: ik ben geen expert. Verre van. Dat dat even duidelijk is.   Ik lees geen krant, kijk geen journaal, dus wat weet ik er nou van. Maar wat is nou goed? Blijven of gaan? Goeie vraag.

Onrust en angst creëren

Er zijn ontzettend veel mensen en bedrijven die het aller-, aller-, allerbeste met zichzelf, anderen en de rest van de wereld voorhebben. Daar ben ik meer dan 1000 % van overtuigd. En…, er is ook een aantal dat bijvoorbeeld geld verdienen of macht net ietsje belangrijker vindt dan gezondheid, milieu, liefde, vreugde, vrede, enz. Dus is het goed om alert te zijn om informatie die je krijgt. In mijn beleving dan.

Dus wat is goed?

Omdat mij (nu?) ook ter ore is gekomen dat er wat onrust is over wel of niet op Facebook blijven, heb ik Zondag met Lubach en Tegenlicht (what makes you click) gekeken. Heb ik veel nieuwe dingen gehoord? Niet echt. Maak ik me ongerust? Jawel, maar niet per se over Facebook. Al valt me wel op dat de producent van Zondag met Lubach getrouwd is met de vicepremier van D66. Als dat nieuws klopt dan hè? ?
Voor mijn gevoel worden we sowieso op allerlei manieren in de gaten gehouden. Ben je door middel van je PIN betalingen ook niet met van alles te volgen?
Ik word van dat in-de-gaten-houd-gedrag niet happy maar heb er ook geen oplossing voor.

Chemtrails, maximum vitamine D, zonnebrand, straling

Wat geloof ik nou wel en wat niet?

Als ik hoor of lees over chemtrails krijg ik een enorme draai in mijn buik. Voor de duidelijkheid: een hele vervelende. Ik hoop enorm dat ik er naast zit maar mijn gevoel zegt dat ze echt bestaan en dat het echt gaande is.

Laatst vertelde mijn gezondheidscoach me dat de maximum toegestane hoeveelheid vitamine D (supplement dus) in Nederland net te weinig is om zijn werking te doen. Ik voel dan dat het resoneert in mijn lijf. En voor mijn gevoel klopt het dan. Mijn vitamine D komt daarom uit het buitenland met bijbehorende veel hogere, en dus beter werkende, dosering.

Zonnebrand? Ik gebruik het niet. Eerlijk is eerlijk, ik heb een super makkelijk huidje en verbrand nooit (herstel: vorig jaar had ik een afspraak op het strand met een leuke vent, van 11 tot half zeven wandelen en kletsen onder de strakblauwe hemel was zelfs voor mijn bruine huidje teveel van het goede). Terug naar de zonnebrand: wat dit betreft heb ik makkelijk praten. Maar toch is dit mijn credo: dat wat je op je huid smeert moet je kunnen eten. Je huid is immers je grootste orgaan. Zo simpel is het. Want waarom werken nicotinepleisters? Waarom werken morfinepleisters? Het wordt opgenomen in je bloed. Dat wil je toch niet met zonnebrand? (of doucheschuim, bodylotion, scheerschuim, enz., enz., enz.).
Voor mij is kokosolie de ultieme uitkomst. Ik maak er mijn eten in klaar, gebruik het als dagcrème, lippenbalsem, bodylotion, tandpasta, noem maar op. Gek? Ja, vond ik eerst wel. Maar het snijdt hout en ik ben de kokosolie dus ook buiten de pan gaan gebruiken. Dit hield ik jaren geleden heimelijk voor mezelf. Nu vind ik het alleen maar logisch. Ook nog eens lekker praktisch, daar hou ik van!

Straling. Ik heb er geen goed gevoel bij. Toen mijn ex-partner de deur uitging was het eerste wat ik deed de stekker uit de magnetron trekken. Als ik  geen wifi gebruik schakel ik het kastje uit (met zo’n handige afstandbediening waar je ook bijvoorbeeld je lampen mee aan en uit kan zetten). Ik bel altijd handsfree en als ik in de auto zit, staat mijn telefoon op vliegtuigstand. Mijn telefoon ligt minimaal een meter van me af (en draag ik absoluut niet op mijn lijf). Dit voelt voor mij goed. Ga jij er anders mee om? Prima toch?

Heb ik hiermee alles getackeld? Absoluut niet. Maar het geeft mij wel een beter gevoel.

Wat is nou goed en wat niet?

Er is één ding dat ik zeker weet: iedereen is anders. O ja, en nog iets: de waarheid bestaat niet. Voor de één zijn koolhydraten nodig, voor de ander uit den boze. De één wordt onzeker door de berichten over Facebook, de ander negeert het. Mijn kijk op dit alles? Voel zelf waar je je goed bij voelt. Je lijf is heel wijs. Mij helpt het ook enorm om me af te vragen wie ergens baat bij heeft. Gaat het om angst creëren of om wij-gevoel en en eenheid, liefde en gezondheid creëren? En we leren continu. Mij helpt het enorm om mezelf de gelegenheid te geven morgen (of over 5 minuten) weer anders te denken over iets.

En verder?
Richt je op de mooie dingen in het leven; dat waar je je aandacht op richt groeit. Ik ben ervan overtuigd dat er heel veel mensen en organisaties zijn die bezig zijn met goede gezondheid voor alles en iedereen. Alleen krijgen zij niet zoveel aandacht. Goed nieuws lijkt niet altijd nieuws te zijn en slecht nieuws schijnt beter te verkopen.

Test het zelf

Kijk eens naar een foto op internet of in de krant (als je die leest) van iets vervelends. Een ongeluk of iets dergelijks. Wat gebeurt er in je lijf? Wat merk je op?
Doe hetzelfde met een foto van een lammetje, de zon, je geliefde of wat dan ook. Wat voel je nu in je lijf? Wat ervaar je?
Dat is je lijf die tegen je ‘praat’. Zo voel je vanzelf wanneer iets goed voelt voor jou en wat niet.

O ja, ik blijf (voorlopig?) gewoon op Facebook.

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

‘… dus ga ik hier in de buurt koud water zwemmen, vóór de training van start gaat’, zegt Rob Smits op dag 1 van de NLP MiniMaster 3. ‘Kan dat hier ergens?’
‘Ja hoor, we hebben hier het Hensbroekermeertje, kan prima’.
‘Mooi. Waarom ga je niet mee?’

Jaaaa ?!!! zegt mijn hart.
Neeee!!! ? zegt mijn hoofd

Ik voel de sensatie in mijn lijf die juicht bij het idee om te gaan koud water zwemmen.
Leuk! Wil ik! Nieuwe ervaring! Gaaf! Stretch! (uit de comfortzone). Yes! Yes! Yes!

Een fractie van een seconde later bemoeit mijn hoofd zich er mee.
Nee! Nee! Nee! Kan niet! Gaat niet! Ik heb training die dag. Ik moet me voorbereiden. De zomertijd gaat ook nog in dus kort nachie. Ik  ben trainer. Ik heb een verantwoordelijkheid. De mensen moeten wel een goeie training krijgen…

Buikje en lovehandles

Direct daarna – of was het eerder? – zie ik mijn buikje voor me. Gevalletje achterstallig onderhoud zeg maar ?. En zie ik ook lovehandles. Waarom heb ik die eigenlijk? Er is niemand die er gebruik van maakt!

Direct daarna – wat gaan gedachten toch razend snel! – kan ik buik en lovehandles weer loslaten (figuurlijk hè, dat je niet denkt dat ik ze wel gebruik…  ?) en is het totaal geen issue meer. Zo snel kan je dus over iets heenstappen.

Waar is mijn bikini? is de volgende gedachte die zich aandient. Ik draag dat ding zelden dus vraag me af waar ie huist.

De avond ervoor

Op dag 2 zwaai ik de cursisten uit, verzet de klokken alvast (Yee-haa! Deze daglichtjunkie is verliefd op zomertijd ?) en ’s avonds bereid ik me alvast voor voor de volgende trainingsdag. Dit doe ik normaal gesproken de volgende ochtend. Ik ben 1000 % ochtendmens maar tot mijn verrassing gaat ’s avonds na de training voorbereiden ook best goed. Nu al een nieuwe ervaring . Dank je wel Rob voor deze bonus! Blijkbaar ben ik 998 % ochtendmens en is er ’s avonds ook nog wat over.

Zo snel gaat leren dus wanneer je iets anders doet dan je gewend ben en uit je comfortzone stapt.

We gaan het doen!

Ik heb er een ontzettend goed gevoel over en veel zin in. Ik vraag me af of dit gevoel blijft of dat ik toch ga mopperen dat het koud is. Wat totaal geen zin heeft want dat het koud is, staat van te voren al vast.

Norah gaat ook mee. Het is 4 graden en mazzel, mazzel, mazzel, er staat nauwelijks wind! We kleden ons uit terwijl de watervogels onder luid protest het water verlaten. De temperatuur valt alles mee maar wat is de grond koud! Dat vinden mijn steevast met pantoffels verwende voeten niet leuk.

Daar staan we met zijn drieën in badkleding. We doen eerst een paar ademhalingsoefeningen, begeleid door diehard Rob die wekelijks koud water zwemt. En dan lopen we in alle rust naar het water. Staan er even voor. Kijken er naar.

‘Oké’, zegt Rob. ‘Daar gaan we. Eerst een paar stappen.’
We volgen gehoorzaam. Is het koud? Ja. En toch valt het gek genoeg mee. We zetten in alle rust nog een paar stappen. En stoppen weer even.

Ik haal diep adem. Diep, maar onrustig.
‘Ruuuuuustig ademhalen’, zegt de vertrouwde stem van Rob terwijl ie vriendelijk en vol vertrouwen naar me kijkt. ‘Rustig ademhalen’. Mijn adem wordt weer rustig.

Jullie doen het goed!

‘Rustig blijven ademhalen’, zegt Rob. ‘Jullie doen het goed.’
Wat is dat toch heerlijk om te horen. De kou lijkt kouder te voelen. Ik schakel nog wat andere zintuigen in. ‘Vogels in de lucht’, zegt ik. ‘Wokjes. Fluitende vogeltjes.’ En het werkt, ik voel het nauwelijks.

‘Goed’, zegt Rob. ‘Rustig verder ademhalen en dan laten we ons zakken in het water’. We doen gehoorzaam wat Rob zegt. ‘Het is alleen maar kou’, zegt ie. ‘Meer is het niet.’ En dat klopt als een bus. Dat is alles. Meer is het niet. We bewegen met onze armen.
‘Jullie doen het echt goed hoor meiden!’, zegt Rob lachend.

Hij duikt nog even met zijn hoofd onder water en ik besluit dat ook te doen als ie weer boven komt. Vind het toch wel prettig om de begeleider boven water te hebben. Als ie weer boven is, zit ik opeens weer in mijn hoofd. Hoe laat is het eigenlijk? Ik wil wel op tijd terug zijn voor de training.
‘Ik wil er nu wel uit’ zeg ik.
‘Dat is goed.’
Met zijn drieën lopen we rustig hand in hand terug. Ik geef Rob een zoen op zijn koude wang.
‘Dank je wel. Wat een mooie ervaring zeg!’
‘Jullie zijn echt bikkels hoor’, zegt Rob. ‘Ik schat het water op een graad of 3, 4. ‘Petje af!’ Ik glim. Heb ik toch maar mooi effe gedaan.

We drogen ons verkwikt af en kleden ons aan. Mijn buik en rug worden opeens heel erg warm. De kou is nauwelijks merkbaar. En o wat hebben we een mazzel dat er bijna geen wind staat.

Een klap om een uur of 3

Tijdens de training vraagt Rob nog even hoe ik me voel. ‘Prima’, zeg ik. ‘Mijn velletje voelt nog wel koud maar ik heb het niet koud.’

Van te voren had ie verteld dat ik waarschijnlijk een rond een uur of drie een klap zou krijgen omdat mijn lijf hard heeft moeten werken om de koudwaterschok te verwerken en om weer warm te worden. Ik bedank hem voor de mededeling en besluit dat ik dit aan mij voorbij laat gaan. Kan geen klap hebben, ik ben aan het werk. Dus het komt niet uit en dus gebeurt het mij niet.

Tijdens de training kijk ik sowieso altijd regelmatig op de klok en als ik zie dat het net na drieën is voel ik me nog steeds prima. En als ik rond kwart voor vijf de mensen uitzwaai ook. Als ik een uur daarna de stofzuiger weer terugzet en de boel aan kant heb voel ik wel vermoeidheid. Maar dat vind ik ook niet zo gek.

Wat een ervaring!

Wat was het gaaf om te doen. In april gaan we verder met de NLP MiniMaster 3. En wat denk je? Voor de training trappen we wederom af met koud water zwemmen. Ik heb er zin in!

Wil je ook uit je comfortzone en nieuwe dingen leren? 

Op 30 mei gaat er weer een NLP in een notendop 1-training van start waarin je groeit, jezelf leert kennen, ontdekt wat je handig doet en wat anders kan. Je leert waar jij jezelf nu nog belemmert en hoe je anders kunt handelen.
Enne… we starten gewoon met koffie en thee. Dat koud water zwemmen was iets wat gewoon in die training ontstond en staat los van de training.

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

‘Ik heb kaarten voor Claudia de Breij in Haarlem, ga je mee?’
‘Ja, leuk!’
‘Het zijn wel de laatste twee plaatsen hoor, en we zitten niet bij elkaar…’
‘Geeft niet, zoeken we elkaar in de pauze wel weer op.’

Mooie railing…

Balkon 1, rij 6, stoel 20, staat er op mijn kaartje. Ik zoek mijn plekje op en ga zitten. ‘Nou, wat een slechte plek hé?’, zegt mijn buurvrouw terwijl ik naar de railingen staar die voor mij op precies ooghoogte mijn zicht belemmeren. ‘Er zijn betere inderdaad maar Claudia zal wel over het podium heen en weer hobbelen zodat we haar allemaal kunnen zien toch?’ ‘Die mensen daar hebben een veel betere plek…’, zegt ze terwijl ze een knik geeft naar die mensen daar rechts. ‘Ach, we zien wel’, zeg ik.

Is ze er al?

Dan horen we Claudia zingen. Maar zien niks. ‘Is ze er al?’, vraag ik half melig. ‘Ik weet het niet’, zegt mijn buurvrouw geïrriteerd. ‘Zo, te horen wel’, zeg ik. Mijn verwachting dat Claudia over het podium zal hobbelen, blijkt niet helemaal te kloppen. Ze blijft redelijk één plek staan en als ze achter de piano plaatsneemt, zie ik helemaal niks meer.

Mijn aandacht verslapt

Ik kan haar niet zien. Ik hoor haar weliswaar wel maar ik merk dat ik om me heen begin te kijken. Daar rechts, op hetzelfde balkon maar dan vooraan, zijn nog 2 plaatsen vrij. Ik ga staan om te kijken of ik die kant op kan. Mijn buurvrouw volgt mijn blik. Maar om daar te komen moet bijna een volledige rij mensen op staan. Ik besluit tot de pauze te wachten. Ik kijk naar de deuren. Bij de op een na laatste deur ga ik straks naar binnen, doorlopen tot het eind en dan zijn het de 2 stoelen voor de laatste stoelen. Mijn theatermaatje kan mooi mee.

Pauze

Ik snel naar mijn theatermaatje, leg uit dat ik niet echt een hele geweldige plek heb én dat ik 2 lege stoelen heb gespot. Rechts van het podium. Met een super zicht op de linkerkant! Zullen we? Zonder TomTom vind ik in één keer de betreffende stoelen. We gaan zitten. ‘Hoi, wij zijn de nieuwe buren’, zeg ik tegen de vraagtekens boven het hoofd van de mensen die aan weerszijden van ons plaatsnemen. ‘Tenminste, het klopt toch dat deze stoelen leeg waren?’ Het blijkt inderdaad te kloppen. We installeren onszelf en gaan er eens goed voor zitten. Ik probeer dwars door het doek heen te kijken en maak een voorstelling van hoe goed ik het straks kan zien. Top! Goed gedaan Assie!?

Dan gaat het doek open…

En…, zit Claudia aan de andere kant! ? Wat een giller! Ze heeft de eerste grap nog niet gemaakt of ik heb nu al lol. Ik lach om mijn eigen stommiteit. De afgelopen 14 jaar, sinds ik weet dat we generaliseren, roep ik dat tegen iedereen. We plakken eerdere ervaringen op nieuwe ervaringen en gaan er vanuit dat die nieuwe ervaringen ook zo gaan verlopen. Dit is maar weer een  bevestiging dat we dat zo doen.

Voorheen was ik flink pissig geweest

Dan had ik mezelf van alles en nog wat verweten. Maar niet voor ik het theater in gedachten had uitgekafferd. “Omdat ze zo nodig ook van de slechte plaatsen moeten profiteren”. Nu kijk ik er anders naar.
Wie heeft ‘ja’ gezegd op de uitnodiging? Ik.
Wist ik dat het de laatste kaarten waren en waarschijnlijk (generaliserend) niet de beste plaatsen? Ja.
Heb ik ondanks dat ik dat wist ja gezegd op de uitnodiging? Ja!
Dus wie is er verantwoordelijk voor deze keuze? Ik!

Hoe ga jij met zoiets om? Word je boos? Geïrriteerd? Laat je je avond er door verpesten? Lach je er om? Ik lees het graag hieronder bij ‘Plaats een reactie’.

Hoe het uiteindelijk was? We hebben een geweldige avond gehad. En ondanks dat niet alleen wij maar Claudia ook was verplaatst was het zicht beter dan de eerdere plek.

Gratis tips

Wil je ook automatisch positief kunnen reageren? Merk je dat je je vaak laat beïnvloeden doordat dingen anders verlopen dan je had verwacht? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?