Of het nou in een van mijn groepstrainingen is of tijdens de individuele gesprekken, wat vaak naar boven komt is: vinden anderen me nog wel aardig als ik voor mezelf kies?

Alsof je altijd ja moet zeggen en nee zeggen niet mag

Heb je het gevoel dat mensen altijd een beroep op je doen? Dat jij boven aan hun lijstje staat wanneer ze iemand nodig hebben om effe bij te springen? Weet je hoe dat komt? Dat heb je zelf gecreëerd. Jij hebt door hoe je je in de loop van je leven hebt gedragen anderen geleerd hoe ze met je om moeten gaan.
Ben jij iemand die altijd eerst aan een ander denkt en dan pas aan zichzelf? Grote kans dat een ander dat – onbewust – weet. En dus als eerste aan jou denkt als ie hulp nodig heeft.

Is dat erg?

Dat is helemaal niet erg. Mits het niet ten koste van jouw plezier, humeur en energie gaat. Anderen helpen is een prachtige eigenschap. Maar wanneer je het doet omdat je geen nee kunt zeggen, omdat je bang bent dat anderen je niet aardig vinden of wat dan ook, gaat het ten koste van jezelf. En daarmee uiteindelijk ook ten koste van de ander.

Moet ik vanaf nu overal nee op zeggen dan?

Dat hoeft gelukkig niet. En dat zou ook niet werken. Waar het om gaat is dat je eerst bij jezelf nagaat hoe je je voelt over de vraag. Desnoods geef je aan dat je er op terugkomt. Dat hoef je niet te vragen, je hebt geen toestemming nodig om dit te doen. Spannend? Misschien wel. En als je het gaat doen zul je merken hoeveel het je oplevert.

Dus?

• luister naar jezelf (wat wil je écht?)
• kom er eventueel op terug
• gun jezelf én de anderen de tijd om hieraan te wennen
• doe wat goed voelt en laat wat niet goed voelt

Hulp nodig? Ik help je graag.

Kennen we elkaar nog niet? Maak dan gebruik van een half uur gratis tips.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.

Maart 2017

Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!

Onlangs sprak ik op een feest een enorm gedreven man. Wauw, wat staat hij voor zijn idealen zeg, dacht ik. Een man met een prachtige boodschap: hoe belangrijk gezond leven is, wat wel en niet te eten, zijn gedachtegang over beweging, enzovoorts.

Gek genoeg merkte ik dat ik niet wist hoe snel ik weg moest komen. Terwijl ik gezondheid een razend interessant onderwerp vind en ik er zelf vaak niet over uitgesproken raak! (Note to self: op letten of ik ook zo over kan komen en dit meenemen als gezonde kost om rekening mee te houden).

Al heb je nog zoveel moois te vertellen, als je overkomt als een hork kan je het schudden

Weet je waarom ik weg wilde? Het respect voor mensen die het anders doen ontbrak volledig. Hij maakte andere kenners met de grond gelijk. Het was oordeel hier, oordeel daar. De blik die hij had toen hij over deze mensen sprak maakte dat ik opeens bezig was met me af te vragen of er verder nog bekenden waren en wat voor lekkers er eigenlijk op tafel stond. Ik voelde een enorme weerstand.

Ik stopte een paar olijven in mijn mond, keek om mij heen en zag een bekende. ´Even een bekende begroeten´ zei ik en weg was ik. Zo liet ik dit onderwerp – of beter, deze in mijn ogen bijna agressieve manier van communiceren – letterlijk achter me.
Had ik niet kunnen benoemen wat ik ervaarde en of hij zich daar bewust van was? Jawel hoor. Maar ik was een avond uit en had daar geen zin in.

Kan jij respecteren dat mensen het anders doen dan jij?

Ergens van overtuigd zijn is prachtig. Een eigen mening hebben ook. Als je respecteert en accepteert dan een ander een andere gedachtegang heeft dan jij kan je gewoon in gesprek blijven. Ergens overheen walsen wekt weerstand en daarmee verlies je de aandacht en bereidheid van de ander.

Weet jij soms niet hoe je moet maken dat je wegkomt?

Hoe ga jij om met dit soort gesprekken? Zet je een lach op, knik je vriendelijk en blijf je staan want het is zo onbeleefd om ‘zomaar’ weg te lopen? Waar ben je dan met je aandacht? Hoeveel energie heb jij daarna dan nog?
Ontmoet je daarna iemand die een beroep doet op het restant van jouw energievoorraad of kies je iemand die je helpt de voorraad aan te vullen? Stop met het gedraal en neem jezelf serieus.

Kosteloze tips

Ben je nieuwsgierig hoe je weerstand bij een ander zoveel mogelijk kunt voorkomen? Wil je leren hoe je beter voor jezelf kunt zorgen? Hoe je met respect én met een behoud van een goed gevoel een gesprek kunt beëindigen zodat je energie overhoudt voor leuke dingen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.

Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!

Nietsvermoedend check ik op de eerste werkdag van het jaar mijn voicemail. Ik luister en knipper met mijn ogen en druk op 1 voor nogmaals beluisteren. Ze zeggen het echt!

NH Radio: of ik op Blue Monday langs wil komen in de studio

Mijn gedachten gaan razend snel, de kriebels in mijn buik ook: Dit meen je niet! Wat leuk! Hoe komen ze eigenlijk bij mij terecht? Zullen er net als bij RTL flinke kosten aan verbonden zijn? Blue Monday, derde maandag van januari, heb ik dan geen training? Is het voor de radio of voor tv? Als het voor tv is: wat moet ik aan? Ze gaan dan toch niet mijn gezicht in zitten smeren met één of ander goedje tegen het glimmen? Lekker belangrijk As!

Ik app mijn verrassing en blijdschap rond naar een paar lieverds en vraag mijn broer meteen of hij destijds voor zijn optreden in een tv-programma van NH moest betalen. Nee. Mooi zo.

Ik bel de studio. ‘Nee, die is er niet, maar ik kan wel even voor u kijken hoor, moment. Ja, hier heb ik het: positiviteitsgoeroe…’ Huh?!? Ik krijg jeuk van het woord goeroe! ‘…blue Monday… ‘Wat een onzin’ zeg ik, doelend op het onnodig negatief labelen van zo’n dag. Ondanks de lach waarmee ik het zeg blijft het schrikbarend stil. Oeps! ‘Mooi onderwerp’, herstel ik snel terwijl ik mezelf uitkaffer: sufferd!! ‘Wat ontzettend leuk dat jullie mij hiervoor uitnodigen. Daar wil ik zeker graag over komen praten.’ ‘Fijn’, zegt ze tot mijn grote opluchting. ‘Het betreft het radioprogramma NH Lunchroom’ – geen gefrunnik aan mijn gezicht dus – ‘kan je 16 januari?’ – kriebel, kriebel – ‘Jazeker! Zijn er kosten aan verbonden?’ ‘Kosten? Hoezo?’ ‘RTL belt met enige regelmaat maar dat kost iets van € 2.500,–.’ ‘Nee joh, je komt toch op onze uitnodiging?’

De kriebels gaan door, de vragen in mijn hoofd ook. Want wat als ik een vraag krijg waar ik geen antwoord op weet? meldt de moeizame MAVO-leerling in mij zich. Doe niet zo raar! Je weet toch ook nooit wat voor vragen de cursisten stellen?
En zo hou ik mezelf nog lang bezig.

Is dit spannend voor me? Jazeker! Ga ik het doen? Uiteraard! Het lijkt me geweldig!

Blijf jij comfortabel in je comfortzone? Of ga je sjansen met je kriebels?

De neiging om te blijven doen wat je al kent is groot. Spannende dingen uit de weg gaan ook. Als je niet oppast is je innerlijke saboteur aan het woord en onderneem je weinig nieuws. Daar leer je niet van. Sterker nog, je comfortzone zal eerder krimpen dan groeien als je niets ‘ongewoons’ onderneemt. En dat maakt dat je je klein en ontevreden kunt voelen.

Jij bent aan zet

Uit die comfortzone stappen dus. Ook al is het nog zo spannend en ook al heeft je saboteur tienduizend redenen om het niet te doen. En start klein. Ik ga ook niet meteen op de stoel van Oprah Winfrey zitten.

Maar hoe dan?

Ik help je graag met je eerste stap. Meld je nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Schrijf je dan hier in.

Januari 2017

Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!

’19 mei’ zie ik op mijn telefoon en direct weet ik: opa’s geboortedag én de dag waarop hij begraven is.
Opa… Mijn gedachten dwalen even af. Opa Entius was de eerste nabije persoon in mijn leven die overleed, de opa waar ik van de opa’s en oma’s het meeste mee had. Jong was ik nog, een jaar of acht, en ik was gek op opa.
De gedachten ebben langzaam weer weg en ik ga verder met waar ik mee bezig was.

Een uurtje of twee later: weer die datum. Opa… En dan de impuls om naar het kerkhof te gaan. ‘Doe niet zo gek’ bemoeit mijn hoofd zich er mee, ‘hij is al weet ik het hoe lang geleden overleden’.

Ik besluit wat te eten, iets waar mijn maag het absoluut niet mee eens is. De drang in mijn lijf ook niet: ik móet naar het kerkhof. Terwijl ik de achterdeur op slot doe vraag ik me af waar dat kerkhof eigenlijk is. Bij de kerk lijkt me, zover is duidelijk, maar verder zou ik het niet weten. Ik ben zo iemand die voor de vijfde keer ergens komt en denkt dat het voor het eerst is dus mijn interne navigatie is verre van betrouwbaar. ‘Waarheen?’ vraagt TomTom. ‘Beatrixstraat 3, Zwaag’ antwoord ik; het voormalige adres van mijn opa en oma. Als ik daar ben zie ik vast wel ergens een kerktoren.

De weg naar Zwaag lijkt veel langer te duren dan de 20 minuten die de TomTom aangeeft. De drang wordt steeds sterker. Tranen prikken achter mijn ogen. Opa…

Wat weet ik eigenlijk nog van hem? Heel weinig. Ik zat bij hem op schoot en mocht een trekje van zijn sigaar. Jottem! Een enorme hoestbui was het gevolg en mijn opa barstte van het lachen. Opa…

Opa had twee kromme vingers: zijn ring- en middelvinger als ik het goed heb. Van zijn rechterhand volgens mij.
En wat ik verder weet is dat hij ziek was en de volwassenen het beter vonden dat ik hem niet meer zag. Nieuwsgierig als ik was keek ik toch om het hoekje van de slaapkamer; ik wou opa zien. Ik schrok. Opa was sterk vermagerd en kreeg te drinken uit een beker met drinktuit. Dat is toch alleen voor kinderen? Mijn kinderbrein snapte er niks van.

Ach opa, wat zou ik graag nog even met u willen praten. Wat verdrietig dat u zoveel pijn had aan het einde van uw leven. Sorry dat ik zo van u schrok toen ik u zag op één van uw laatste dagen. Ik had u graag zoveel beter leren kennen opa. Hoe zou het zijn als u er nu nog was? Zou u iets begrijpen van het werk wat ik doe of zou u net als mijn buurvrouw niet voor kunnen stellen dat mensen nieuwsgierig zijn naar wat nou maakt dat ze doen wat ze doen en zichzelf beter willen leren kennen? Zou u nog steeds sigaren roken?

Het verkeer schiet niet op. Wegwerkzaamheden dwingen me tot vertraging. Dat komt goed uit want door de tranen die inmiddels over mijn wangen stromen is het zicht er niet beter op geworden.

Wat weet ik verder nog? Dat opa nooit een horloge droeg en dat de kerkklok een signaal was voor een koppie of etenstijd. Maar dat weet ik eigenlijk alleen maar van horen zeggen. Alhoewel, hij hielp vaak – in ieder geval in mijn beleving – bij ons thuis en er staat me vaag nog iets van bij dat mijn moeder wel eens mopperde dat opa weer eens te laat was voor het eten en dat hij ‘de kerkklok zeker weer niet gehoord had’.

Als ik met verhoogde hartslag op de Dorpsstraat van Zwaag rijd komt verrassend snel de afslag naar de Beatrixstraat. Vlug kijk ik nog even naar links: het huis van opa en oma Buis staat er nog, weliswaar compleet uitgebouwd maar volgens mij is het ‘m. Het huis van opa en oma Entius staat er ook nog; dezelfde gele stenen als ik me herinner. Goh, dat mijn opa’s en oma’s buren waren wist ik natuurlijk wel, maar in mijn herinnering was de afstand veel groter.

Goed, door naar de kerk. Ik word ongedurig.

Ik rijd stapvoets door en verhip; ik zie een punt van een kerk. Weer die drang. Haast. Ik geef gas. Met meer vaart dan nodig is rijd ik het parkeerterrein op en plof mijn auto neer op de eerste de beste plek die ik zie.

Op een drafje snelwandel ik over het kerkhof (mag dat eigenlijk wel?) terwijl de tranen opnieuw over mijn wangen rollen. Opa… Gek genoeg weet ik precies hoe ik moet lopen. Ik loop door, en opeens kijk ik om naar een steen: opa en oma Buis. Ik kom zo opa en oma, ik moet eerst… Ja, daar is het.

Een vloedgolf van tranen stroomt over mijn wangen als ik voor het graf kniel. Ik ben ontroostbaar. Mijn hand wrijft over de stroeve steen terwijl ik het uitschreeuw van intens verdriet en de tranen onophoudelijk stromen. De kerkklok slaat. Ik glimlach tussen de tranen door. Opa…

Als het weer een beetje gaat merk ik dat mijn hand slaapt van het continue wrijven over de steen, dat mijn neus verstopt zit en dat het grind pijnlijk prikt in mijn blote knieën. Ik ga in kleermakerszit zitten en kijk eens goed naar de steen. Overleden in 1980; ik was toen bijna tien. Wat gek dat ik zo weinig weet van opa. Sorry trouwens oma dat ik u oversla. Geldt ook voor u ome Jaap en ome Theo.

Ik kijk weer naar de steen en buig mijn hoofd; dank u wel opa en oma dat u zo’n lieve vader voor me op de wereld hebt gezet. U zou hem moeten zien; het is een prachtige vent. Dank u wel voor al het goede wat ik van u heb meegekregen. Het goede neem ik mee, het andere laat ik achter.

De klok slaat opnieuw en ik glimlach weer even. Tussen de viooltjes die in vele kleuren om het verrassend goed verzorgde graf staan haal ik her en der wat kleine vuiltjes weg. Vuiltjes…, gek, ik zeg altijd onkruid.

Ik kijk wat meer om me heen en zie dat het graf van mijn andere opa en oma pal achter dit graf ligt. Nog steeds buren. Ben zo terug opa.

Ik hurk voor het graf van mijn andere opa en oma en buig mijn hoofd. Dank u wel lieve opa en oma dat u me zo’n lieve moeder hebt gegeven. Ze is een lieverd. Jammer dat haar geheugen afneemt maar daardoor praat ze wel vaker over jullie. En gelukkig is ze er nog! Dag opa en oma.

Ik loop weer terug naar het andere graf en staar nog een tijdje naar de steen.
Dag opa, dag oma.
Opa? Loopt u af en toe een stukje met me mee?

Mei 2016

‘In een groot deel van Scandinavië is staand werken verplicht en gaat het bureau elk half uur automatisch omhoog en omlaag; van zit- naar stabureau en andersom’ lees ik een jaar of drie geleden. Het artikel meldt dat zitten bijzonder slecht is voor je gezondheid (40 % van de zittende mens sterft vroegtijdig) en dat staand werken veel beter is.

Omdat het niet alleen goed klinkt maar ook goed voelt, besluit ik direct in ieder geval mijn mails staand te behandelen. De dag start: ik zet mijn laptop op het aanrecht, behandel mijn mails en doe mijn werk verder net als anders; aan de keukentafel.

Tot ik er op een gegeven moment achter kom dat ik helemaal niet meer aan de keukentafel zit maar alles staand doe aan het aanrecht. En dat bevalt uitstekend – ik heb immers helemaal niet in de gaten dat ik niet meer ben gaan zitten – maar het is niet altijd even praktisch want het aanrecht heeft ook andere doeleinden.

Tijd voor verandering; ik heb per slot van rekening boven een kamer leeg staan. Ik heb daar in die kamer eerder gewerkt en heb dat minder dan een week volgehouden omdat er te weinig daglicht binnenkwam en ik geen leuk uitzicht had dus dat moet anders: ik laat een dakraam plaatsen, de grootste die ik kan vinden.

Eenmaal geplaatst kom ik er achter dat ik een misrekening heb gemaakt: ik kan weliswaar boven het ‘knieschot’ – dat tot mijn hals komt – uitkijken (daar kwam in gedachten mijn raam) maar doordat het dak schuin is, start het glas een stuk hoger dan ik me had voorgesteld. Ik had met het uitmeten ook even geen rekening gehouden dat het raam niet alleen raam is maar ook een omlijsting heeft. Ik zie dus geen snars van mijn mooie uitzicht. Oeps!

Niet alleen het daglicht is super waardevol voor mij, even naar buiten kijken geeft een rust- en oplaadmomentje (en blijkt bovendien yoga voor de ogen te zijn kom ik later achter http://volzicht.nl/) .

Door dat dakraam naar buiten kijken zal ik! Denken in mogelijkheden dus.

Ik leg  twee klossen hout op de grond met daarop een 1600 ml pot. Dat keer vier en daar zet ik mijn oude tuintafel op.  Ziezo, de tafel staat omhoog. Nu ik nog. Ik sleep een boxspring uit mijn slaapkamer en ga daar op staan. Ik kan naar buiten kijken! De laptop op tafel is echter veel te laag en dus, even tijdelijk, zet ik de laptop op twee pakken papier. Al werkende blijkt dat niet hoog genoeg te zijn en zodoende komen er ook nog twee dozen toner onder. Hoe bedoel je dat wat je doet wordt aangestuurd door dat wat waardevol voor je is!

Zo’n driekwart jaar later blijkt mijn nieuwe werkplek een groot succes (behalve wanneer mijn laptop zakt omdat ik papier nodig heb, haha).

Niet alleen is mijn werk nu weg uit de keuken maar ook mijn aanrecht is ruim. Tijd om de gammele tuintafel door een werkblad te vervangen; op maximale hoogte voor maximaal uitzicht en dus sta ik zelf nog hoger: nog meer uitzicht!! Links zie ik de schapen en de lammetjes en als ik rechts kijk de koeien. Geweldig!

De nu nog spaarzame keren dat ik dit jaar buiten aan het werk was deed de oude tuintafel weer dienst. Klaptafeltje erop, laptop er op en werken maar. Geen gezicht maar het staat goed!

April 2016