Warme rimpelige handen verwarmen de mijne
Deze keer geen tips maar een persoonlijk verhaal.
‘Hé kind’, zegt mijn moeder als ik binnenstap. ‘Daar hebben we onze allerliefste dochter. En de mooiste. En de stoutste.’
Ik glimlach. ‘Hé allerliefste, mooiste, en stoutste moeder’, zeg ik. We knuffelen elkaar zoals altijd. En nemen er de tijd voor. Ik vraag me af of ik degene ben die stopt of die het uitsmeert. We ronden de knuffel af met drie zoenen en een knuffeltje toe, zoals altijd.
Kind, wat heb je koude handen!
Mijn moeder is gaan zitten en ik leg mijn hand op haar been. ‘Kind, wat heb je koude handen! Je bent toch niet op de fiets?’, vraagt ze terwijl haar warme hand mijn hand streelt. Aait. Verwarmt. Ik kijk naar de gerimpelde handen, donkerblauwe, bijna paarse aderen, rimpels, vlekjes. Dunne vingers, net als ik, maar toch een slagje groter. ‘Heb je er nog een?’, vraagt ze, doelend op mijn andere hand. Ik leg ook deze hand er bij. Mijn moeders handen verwarmen. Aaien. Stellen gerust zonder dat er onrust is. Zoals alleen een moeder dat kan.
Opeens ben ik weer een jaar of acht
Dit vriendelijke, warme, moederlijke gebaar brengt mij in één klap terug in de tijd. Ik ben wezen schaatsen, of sneeuwballen gooien. Ik weet het niet precies meer. Maar ik had ijskoude handen. Zo koud, dat ik de deur niet open kreeg en al snikkend voor het raam stond.
Mijn natte kinderoogjes kijken wazig door het keukenraam. Mam staat met haar rug naar me toe bij het aanrecht. Tranen prikken achter mijn ogen.
‘Maaam’, roep ik sidderend van de kou. Geen reactie.
‘Maaaáááám!!’ Niks. Ik klop met mijn gevoelloze handen op het raam. Het raam reageert alsof het tapijt is; geen geluid.
‘Máááááááám!!! Weer tik ik op het raam. En roep opnieuw. Mijn moeder kijkt op. Ze kijkt verschrikt, loopt naar de bijkeuken en doet de deur voor me open.
‘Ach kind…, kom maar hoor. Lieverd toch…’ Ze laat me binnen en pakt mijn handen. Verwarmt ze. Streelt ze. Zoals alleen een moeder dat kan.
Hoe lang nog?
Weer terug in het heden kijk ik naar de inmiddels rimpelige handen. Versierd door een gouden trouwring en nog een andere ring waarvan ik de betekenis niet weet. Twee gouden armbandjes om de smalle polsen. Handen die mijn handen strelen, verwarmen. Ik kijk haar aan. ‘Je zit helemaal niet lekker’, zegt ze als ze me voorover gebogen ziet zitten. Ik zit tegenover haar. ‘Klopt’ zeg ik. Ik koester het moment. Een hoofdknik gebaart dat ik naast haar moet komen zitten. Ik gehoorzaam meteen. Weer die warme zachte handen die liefdevol over mijn handen strijken. Ik kijk naar haar. Haar gedachten zijn ergens anders. Ik zeg niks. Koester wederom het moment. Kijk naar haar handen. Terwijl ik me afvraag hoe vaak ik dit nog mee zal maken. Mee mag maken. Ik ben verwend dat mijn ouders er nog steeds zijn. Maar ik wil graag de uitzondering zijn van de persoon wiens ouders altijd blijven leven.
Warm bed
‘Kan je het een beetje warm krijgen in je bed kind?’, vraagt ze opeens. ‘Ja prima hoor mam.’ ‘Goed zo, want het is wel koud.’
Ze is even stil en zegt dan ‘Ik gun je zo dat je iemand in je leven hebt die je verwarmt. Dat komt vast nog.’ ‘Dat geloof ik ook mam’, zeg ik. Ik hoop zo dat ze dat nog mag meemaken.
Wil je reageren? Dat kan hieronder bij ‘Plaats een reactie’.
Ik ben ook benieuwd of je het leuk vindt zo nu en dan een persoonlijk verhaal te lezen of dat je meer waarde hecht aan de blogs met tips. Laat je het weten?
Hoi Astrid
Wat schrijf je dit wederom weer mooi.
Lief dit gebaar van je moeder en jouw. Er zit veel liefde.
Dus blijven koesteren.
Groetjes!!!
Hoi Margret, wat een mooi compliment, dank je wel. En reken maar dat ik dit soort momenten met mijn moeder koester. Die met mijn vader ook overigens :-).
Groetjes!
Lieve Astrid, dit persoonlijke verhaal zegt mij zoveel meer dan enkel woorden op een rij, zich vormend tot een tekst en uiteindelijk volgroeid tot prachtig verhaal. Het gaat over onvoorwaardelijke liefde en nog zoveel meer. Je hebt mij vandaag geraakt. Ik hoorde deze week een mooie zin; Liefde is als de zwaartekracht. Je ziet haar niet maar je voelt haar altijd ( vrije vertaling) Warme omhelzing :-*
Lieve Mariska, dank je wel voor je mooie reactie. Onvoorwaardelijke liefde inderdaad. Onbetaalbaar! Enne… mooie vertaling! Als ik ‘m zelf had bedacht, zette ik ‘m op een tegeltje ;-).
Wat fijn dat je zo’n mooie band hebt met je ouders, vader en moeder onafhankelijk. Een heel mooi echt verhaal. Ik was ontroerd na het lezen ervan. Ik hoop ook voor je dat je er nog lang van mag genieten en ook van de heldere momenten van je moeder. Wat een kanjer ook!
Het is zeker fijn om zo’n mooie band te hebben met mijn ouders Mirella. Ik ben stapelgek op ze! Dank je wel voor je compliment en mooi dat ik ook jou heb kunnen ontroeren.
Een mooi, lief en herkenbaar verhaal Astrid. Ontroerend.
Ik vind een persoonlijk bericht net zo waardevol als een blog met tips.
XX
Dank je wel Sabine, lief dat je reageert. xx
❤
xxx
Pffff ik moet er zo van huilen gek genoeg…….
Geniet ervan!!
Hij kwam binnen dus Anneke. Dat ontroert mij dan weer. Mogelijk denk je (terug) aan je eigen ouders en mis je ze of ben je ook bang ze te verliezen? Dank dat je even liet weten hoe of wat.
??????✍??
xxx
Moederhanden
troostend, verwarmend, ontroerend, liefdevol, intiem.
zo vanzelfsprekend,
zo’n gemis.
Dankjewel dat ik op deze koude maartse dag even de liefdevolle handen van jouw moeder mocht ‘meevoelen’ <3
Moederhanden
liefdevol, troostend, verwarmend, intiem
zo vanzelfsprekend
zo.n gemis
Dank dat je me op deze koude maartse dag even liet ‘meewarmen’ aan de handen van jouw moeder <3
Ik kan me het gemis zo voorstellen Janny. Ik wil daar echt nog lang niet aan. En wat fijn dat je even kon ‘meewarmen’ :-).
Lieve Astrid,
Mooi warm liefdevol omschreven. De ontmoetingen met mijn moedertje gaan net zo. Ze verliest zich stukje bij beetje in de gruwelijke nachtmerrie die ziekte van Alzheimer heet. Intens verdrietig om te zien dus warm gekoesterd zijn de heldere liefdevolle momenten zoals jij die omschrijft ?
Dank je wel lieve Sharon, het valt niet altijd mee inderdaad. Mooi om te zien dat je ook de mooie momenten kan koesteren.