Met name(n)
‘Ik ben de wereld aan het verbeteren.’ zeg ik weleens in mijn trainingen. Omdat ik in elke cel van mijn lijf voel dat dat zo is, kan ik dit – inmiddels – zonder schroom en met volle overtuiging zeggen. Want het ís ook zo. Arrogant? Nee hoor, want ik zie wat voor moois er uit mijn werk voortvloeit. En dus zijn alle trainers en coaches op dit vlak, en ieder ander die zich met persoonlijke groei en ontwikkeling bezighoudt, hiermee bezig.
Hoe eigenaardig is het dan dat ik wel gewoon kan zeggen dat ik de wereld aan het verbeteren ben, vol kracht en met beide benen op de grond, maar dat mijn naam bij mijn eigen uitspraken plaatsen van een hele andere orde lijkt?
Voortvloeiend uit mijn in april genomen besluit waar ik over schrijf in Open deur, ontstond het idee voor het maken oneliners in een bij mij passende lay-out. Want, al zeg ik het zelf, ik zeg zo nu en dan hele mooie dingen. En als ik dan toch de wereld aan het verbeteren ben, kan ik deze uitspraken net zo goed meteen de wereld insturen via bijvoorbeeld Facebook en LinkedIn.
En zo ga ik, in overleg en met hulp van mijn creatieve, bezielende duizendpoot die met dit soort dingen altijd met me meedenkt, een mooie lay-out voor mijn uitspraken maken.
Bijkomend voordeel hiervan is dat duidelijker wordt waar mijn logo voor staat: een persoon die buiten zijn kaders groeit. Want het wordt vaak voor een bloem aangezien.
Oké, tot bloei komen past weliswaar ook uitstekend maar ik vind het leuk om het feit dat het voor een persoon staat te benadrukken, dus dat gaan we doen. Wil ik mijn naam er nog bij? vraag ik mezelf af. Nee hoor, alleen AET&C – de afkorting van mijn bedrijfsnaam – is genoeg. En zo heb ik sinds afgelopen voorjaar deze oneliners geplaatst:
Maar als zelf ik een quote zie, ben ik altijd benieuwd van wie ie afkomt. Als ik ‘m dan gebruik in een van mijn trainingen bijvoorbeeld, kan ik ook de naam van de persoon noemen. Pronken met andermans veren past me niet. En bovendien: eert wie ere toekomt.
En zo schoot af en toe door mijn hoofd: Stel dat iemand een oneliner van mij langs ziet komen en wil weten van wie ie is? Heeft ie dan niet ook recht op een naam?
Ik heb de gedachte een paar keer weggeduwd. Er staat toch AET&C op? Waarom moet er dan zo nodig mijn naam onder? Is het een stretch voor me om mijn naam er bij te zetten? Jazeker, dat is absoluut buiten mijn comfortzone. Wat zou ik in mijn plaats tegen een cursist zeggen? Ik zou vragen waar de bescheidenheid mee te maken heeft. En wat ie ervan vindt als bij anderen de naam er wel bij staat. En als dat oké is, waarom dan bij hem niet? Dus wat is míjn antwoord hierop? Van een ander vind ik het logisch, van mezelf een beetje op de borstklopperij. Maar ik roep wel dat ik de wereld aan het verbeteren ben. Wat is dan het verschil?
En dan weet ik het: bij geschreven tekst zijn er alleen woorden. Het effect van woorden is bij communicatie slechts 7 % . Je mist 93 %: 38 % tonaliteit en 55 % fysiologie.
Als ik roep dat ik de wereld aan het verbeteren ben, hoort iemand de woorden, hoort iemand de toon waarop ik het zeg, en ziet iemand mijn blik en hoe ik er bij sta. En dat ontbreekt met geschreven taal.
Ik feliciteer mezelf met de ontdekking maar vind het een slecht excuus. Aan de slag dus.
Mijn complete logo erop vind ik niet nodig; het gaat om de boodschap. En dus besluit ik mijn bedrijfsnaam er weliswaar op te zetten, maar dan aan de zijkant. Wel aanwezig, niet overheersend. Dat voelt goed. Als ik de proefdruk krijg, vraagt het een dag of tien voor ik een besluit neem. Het lijkt niet compleet maar ik weet niet wat er ontbreekt. Ik bel eerder genoemde Duizendpoot. ‘Tja, eh…, het is denk ik de beste optie zo. Ik zie geen andere, dus ik denk dan toch dat dit het gaat worden.’ Op het moment dat ik het zeg, voel ik dat ik er niet achter sta. Er mist iets. Duizendpoot voelt dat ook.
‘Waarom zet je je naam er niet onder? Handgeschreven?’ ‘Ja!’ En zo geschiedde: mijn eigen uitspraken, een speelse versie van een deel van mijn logo, mijn bedrijfsnaam én mijn naam eronder in mijn eigen handschrift. Top!
September 2015
