45

Wat? 45? Heb ik iets gemist? Hoe kan dat nou? Mensen die ruim 20 jaar ouder zijn dan ik zijn 45, ík toch niet?
En toch klopt het: 2015-1970=45. Het staat er echt. En is onomkeerbaar. Nou ja, het is wel om te keren maar dan wordt het 54 en dat komt vanzelf wel.

Tjonge, wat vliegt de tijd zeg! Enorm. En toch zijn er echt wel signalen geweest die mijn leeftijd bevestigen.

Mijn computerman zei laatst tegen me dat ik zeker nog op een typemachine heb leren typen (hoezo: ‘nóg’?).
‘Klopt’ zei ik en geheel ten overvloede voegde ik er aan toe ‘zo’n hamerslag machine’.
‘Dacht ik al.’
‘Hoezo?’
‘Zoals jij op je toetsenbord rammelt, je drukt veel te hard op de toetsen.’
O… Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik ook nog met een telex heb gewerkt maar hield wijselijk mijn mond.

Laatst kwam ik op een bedrijf en grapte ik met een knik naar een jonge knul verderop ‘Nieuwe stagiair?’ ‘Ja, inderdaad.’ was het serieuze antwoord. Ik maar denken dat ik een grapje maakte en dat iemand bij gebrek aan oppas zoonlief maar mee had genomen naar kantoor.

Zo ook met de voetbal: Dat er mensen zijn die de WK van 1974 niet hebben meegemaakt of zich die niet meer kunnen herinneren snap ik wel, maar dat er mensen zijn die het EK van 1988 (al zo lang terug?) niet hebben meegemaakt vind ik maar raar.

Ook zo’n signaal is een klein plukje senior-blond haar op mijn hoofd dat steeds meer terrein aan het winnen is. Zoals ik er nu naar kijk laat ik het zo. Plukje is vastberaden zich uit te breiden, en ik heb het vermoeden dat ‘m dat gaat lukken. Mijn haar verven zie ik niet zitten. Elke vijf á zes weken een goedje met chemicaliën op mijn hoofd, dat weer wegspoelen in de wasbak en maar weer herhalen. Veel te veel gedoe, slecht voor mijn huid en lijf en het milieu is er ook niet blij mee. Maar goed, wie weet wint op den duur (met de leeftijd?) de ijdelheid het van gemak, gezondheid en milieu.

45 kaarsjes op de taart. Alhoewel, taart eet ik niet. Waarop dan? Een doorgesneden appel? Dat past niet meer. Een meloen dan? Dat wordt over nog eens 45 jaar dan een complete kaas. Ik heb het altijd een fijn idee gevonden dat ik meer jaren te gaan heb dan dat ik heb gehad maar ook dat begint te veranderen en dat geeft een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ik vond 90 altijd wel een mooie leeftijd maar als ik dat word ben ik nu al op de helft.
Ik besluit minimaal 100 te worden.

Als ik in de spiegel kijk, weet ik ook wel dat ik geen 18 meer ben. Suiker, stress, zon en emoties hebben hun sporen nagelaten. De lijnen van het leven zijn duidelijk zichtbaar.

In die 45 jaar heb ik gelachen en ben uitgelachen, heb ik stappen vooruit en achteruit gezet, heb ik mezelf versteld doen staan en teleurgesteld, ben ik getrouwd en gescheiden, heb ik me naar de top en naar de bodem gewerkt, heb ik gekwetst en ben ik gekwetst, heb ik vriendschappen gesloten en afgesloten, heb ik mijn baan opgezegd en ben ik een eigen bedrijf gestart, ben gaan samenwonen en uit elkaar gegaan, ben ik bij mezelf weggegaan en mezelf trouw gebleven, neem ik besluiten die steeds beter passen bij wie ik ben en stoot ik af en toe mijn neus.

Ik ben gezond, heb elke dag biologische groente op de plank, een eigen huis, een eigen bedrijf met werk wat ik met veel passie doe en waar ik enorm van geniet. Wat wil ik nog meer.

Nou… een vrijstaand huis met een trainingsruimte en een ontzettend lieve partner die bij me past en die me liefdevol de spiegel voorhoudt. Maar niet vanwege dat senior-blonde plukje…

18 juli 2015